Voor mijn gevoel ben ik deze en vorige week als een kip zonder kop rond aan het rennen. We hebben een behoorlijke lekkage, dus ik bel en ik regel. Elke keer als er weer iemand geweest is, probeer ik het ontstane slagveld weer enigszins op te ruimen. Ondertussen gaat onze vaatwasser ook nog stuk. Een dag later de televisie. En de oven hapert ook steeds meer. Sinds halverwege oktober sliep Aaron weer wat beter, maar dat is inmiddels weer verleden tijd. De nachten zijn kort of heel kort. Daarnaast hebben we net te horen gekregen dat Aaron wat meer begeleiding nodig heeft op sommige gebieden, dus ik plan intakes, ik regel verwijzingen en ik vul formulieren in. Maar het is allemaal wat teveel. Voor het eerst in anderhalf jaar valt Aaron terug. Van lekker in zijn vel en altijd vrolijk naar erg onrustig en niet weten wat hij met zichzelf aan moet. Ik cancel alle geplande afspraken maar weer. Door alle stress, emoties, gebroken nachten en door al het geregel is mijn energie laag. Ik vind het best heftig. Intensief. Het voelt als een storm die op dit moment door ons leven waait.
Van frustratie naar geluk
Normaal gesproken zou ik dit niet zien als de ideale omstandigheden om eens even rustig een artikel te gaan schrijven. Maar vorige week heb ik tijdens een coach gesprek met Violette de ontdekking gedaan dat de momenten waarop ik me op m’n best voel eigenlijk altijd ontstaan vanuit een stormachtige setting. De momenten waarop mijn energie sky high is, ontstaan vanuit situaties die me in eerste instantie aan het wankelen brengen. Als ik flow ervaar. Als ik de energie letterlijk door mijn lichaam voel stromen. Als voor mij álles klopt. Als ik me on top of the world voel. Dan gaat daar nooit een rustige dag aan vooraf. Dat gebeurt niet vanuit een stabiele situatie. Nee, ik heb iets nodig dat me uit mijn evenwicht brengt. En als ik op zo’n moment aan de juiste knoppen draai, dan ga ik vol áán. Dan durf ik volledig op mijn gevoel te vertrouwen. Ik hoor de beperkende overtuigingen, die normaal gesproken volop aanwezig zijn, niet meer. Ik voel precíes wat ik moet doen.
Van oppervlakkige frustratie naar het echte verdriet
De afgelopen weken heb ik best wel wat gezucht. En gevloekt. En me afgevraagd waarom het leven af en toe zo tegen lijkt te zitten. Maar na het coach gesprek realiseer ik me dat deze setting een kans is. Een opstapje naar het gevoel van ultiem geluk. Maar daar kom ik niet door te zuchten en te vloeken. En dat gebeurt ook niet vanzelf. Gelukkig heb ik lieve vriendinnen, die me vragen hoe ik me voel. Een paar dagen geleden heb ik alles eruit gegooid. Dat ik onrustig wordt van al het geregel. Van elke keer mensen over de vloer. Van elke keer de rotzooi en de chaos. En dat ik het moeilijk vind met Aaron. Omdat ik er voor hem wil zijn. En alles wil doen voor hem. Maar dat me dat niet lukt met zo weinig rust en zo weinig energie. En dat ik soms ook gewoonweg niet weet wat hij nodig heeft. En dat ik zo graag een goede moeder wil zijn. Maar dat ik af en toe genoeg heb aan mijn eigen emoties. Want op dit soort momenten denk ik veel aan mijn eigen moeder. De onvoorwaardelijke liefde voor Aaron – die ik in elke vezel van mijn lijf op elk moment van de dag – voel voor mijn kind, die heb ik zelf als kind weinig gevoeld. Een tijdlang heb ik oprecht gedacht dat ik daar oké mee was. Ik zou nog steeds heel graag willen zeggen dat ik er vrede mee heb, maar afgelopen week kwam dat verdriet toch weer in alle hevigheid naar boven. Als een kind heb ik gehuild. Heel veel gehuild.
Van enorme frustratie naar diepe dankbaarheid
Dat luchtte op. En vanaf dat moment was er weer ruimte voor iets anders dan frustratie. In plaats van te blijven focussen op alles wat er mis ging, bekeek ik het nu van de andere kant. Ik challenge mezelf om de aandacht weer te richten op de mooie dingen. En dankbaar te zijn voor alles wat er is. Ja, ik mis een moeder in mijn leven, maar ik ben dankbaar voor de lieve mensen die er wél zijn. En ja, ik snak soms naar iets meer rust en stabiliteit, maar ik ben ook dankbaar voor de storm die er op dit moment door mijn leven waait. Omdat het me de mogelijkheid biedt om nog meer te groeien. Nog meer te ontwikkelen. Dichterbij mezelf te komen. En ja hoor, ik voel het weer helemaal. Ik ben er weer. Zo trek ik mezelf uit de negatieve spiraal en breng ik mijn energieniveau weer iets verder omhoog. En ik weet dat als die switch eenmaal gemaakt is, een positieve spiraal volgt. Het werkt. Want als een dag later de verkeerde vaatwasser geleverd wordt en er tegelijkertijd problemen zijn met het water, waardoor de keuken in no time blank staat, kan ik daarom lachen. Omdat ik me realiseer hoe luxe het is dat we al die apparaten überhaupt hebben en dat het vast niet lang zal duren voordat wij er ook weer een hebben.
Van donker naar licht
Inmiddels heb ik al een heleboel artikelen geschreven en gepubliceerd. En eigenlijk komt de boodschap van al mijn verhalen op hetzelfde neer. Ik geloof dat vanuit liefde de dingen bekijken de weg naar geluk is. Wat er ook gebeurt in het leven – klein of groot – alles heeft een mooie kant. Een liefdevolle boodschap. Een inzicht. Een mogelijkheid om te leren. In hele donkere situaties lijken de lichtpuntjes vaak maar heel klein. Maar ze zijn er altijd. En door te focussen op dat licht wordt je leven mooier. Het krijgt meer kleur en meer glans. Het is niet altijd makkelijk om iets verdrietigs of iets moeilijks vanuit liefde te bekijken. Maar de optie is er altijd. Soms is het nodig om eerst rust in je hoofd te creëren door je verhaal te delen. Met iemand die je vertrouwt. Of door op te schrijven wat je voelt. Vanaf daar kun je de lichtpuntjes weer zien. Vanaf daar wordt je leven lichter. Warmer. Mooier.