Supergelukkig ben ik met mijn geweldige man en mijn zoontje. Ik voel ontzettend veel liefde en warmte voor hen. Af en toe overstroom ik zelfs van liefde voor hun beiden. We hebben het fijn met z’n drieën. Meer dan fijn! We lachen veel samen. Ik ben ont-zet-tend dankbaar voor mijn twee mannen. Ook heb ik een aantal hele lieve vriendinnen. Zo waardevol. Ik heb veel gezellige kennissen. Erg fijne buren ook. En attente collega’s. Eigenlijk heb ik best een groot sociaal leven. Maar toch.
Alleen
Soms heb ik het gevoel alsof ik me in een andere wereld bevind. Heel veel van mijn leven speelt zich af in mijn hoofd. En ik deel veel met de mensen om me heen. Ook op mijn blog trouwens. Maar dat is maar een relatief klein deel van mijn gedachtewereld. Ik denk dat ik nooit helemaal kan overbrengen wat ik voel. En wie ik ben. Want niemand kent mijn volledige verhaal. Alleen fracties ervan. Of grotere delen. Maar niemand kent het complete plaatje. Ik kan nooit helemaal volledig overbrengen waarom ik ben wie ik ben en waarom ik doe wat ik doe. En dat maakt dat ik me wel eens alleen voel. Eenzaam. Onbegrepen ook wel.
Een terugkerend thema
Dat eenzame gevoel herken ik ook uit andere periodes in mijn leven. Op de momenten dat ik me ongelukkig voelde in mijn jeugd, maar dat bij niemand kwijt wilde. Ik heb me enorm eenzaam gevoeld. Ver verwijderd van de rest van de wereld. In de 3,5 jaar dat ik depressief geweest ben en ik tegen niemand volledig open durfde te zijn over mijn gedachten en gevoelens. Wat heb ik geworsteld met mezelf. In mijn eentje. Alleen. En in de moeilijke tijd die we als gezin doorgemaakt hebben, toen de eerste 3 jaar met z’n drietjes compleet anders verliepen dan we gehoopt hadden. We hebben lang op standje ‘overleven’ gestaan en konden ook weinig van elkaar hebben. Die 3 jaar hebben we vooral naast elkaar geleefd in plaats van met elkaar. En ondanks dat we met dezelfde gevoelens moesten dealen, gingen we daar beiden op onze eigen manier mee om. Alleen dus.
Ik moet dit doen
Ik had me nooit zo gerealiseerd dat eenzaamheid een terugkerend thema is in mijn leven. Totdat het onlangs eens ter sprake kwam. En inderdaad, ik voel me vaak anders. Ik heb een aantal jaren geleden zelfs een persoonlijkheidstest laten uitvoeren om zeker te weten dat ik niet ‘gek’ ben. Ik kan gezellig kletsen met mensen hoor, maar op een dieper niveau voel ik me niet altijd connected. En ook als het gaat om mijn blog voel ik me wel eens alleen. Ik heb grootse plannen. Wilde dromen. Mooie ideeën. Maar ik kan niet goed uitleggen waarom dit is wat ik moét doen. Dit is niet zomaar een hobby of iets wat ik leuk vind. Dit voelt meer als een zielsmissie. Nee, het is zelfs nog veel meer dan dat. Alles in mij zegt schreeuwt dat ik dit moet doen. Ik moét dit doen. Ik moét de wereld van me laten horen.
Verbinding maken
Waarom ik dit nu allemaal opschrijf voor jullie? Omdat ik juist heel graag wil verbinden met anderen. Met de mensen om me heen. Met jullie. Met jou. Maar als ik dat wil – als ik af wil van het eenzame gevoel en op een dieper niveau wil connecten – dan zal ik ook meer van mezelf moeten laten zien. Dan zal ik een stapje verder moeten gaan. Dan zal ik een stapje buiten mijn comfort zone moeten zetten.
Mijn wereld
Ik schuif mijn onzekerheid hier even aan de kant, en ga je een stukje uit mijn wereld laten zien. Ik heb vaak het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Ik heb de (onbewuste) overtuiging dat wat ik te zeggen heb niet belangrijk is. Ik voel me vaak minder dan de rest. En echt, ik kan heel goed beredeneren dat ik perfect ben zoals ik ben. Dat ik net zo belangrijk ben als ieder ander. En net zo waardig. Maar ik voel het lang niet altijd zo. En ik kan ook heel goed beredeneren waar al deze gevoelens en overtuigingen vandaan komen. Ik weet ook heel goed via welke weg ik bij een beter en gelukkiger gevoel kan komen. Mijn blog staat vol met tips over liever zijn voor jezelf, trots zijn op wie je bent en geloven in jezelf. I am working on it. Ik wil niets liever dan mijn onzekerheden en kwetsbaarheden zoveel als mogelijk vanuit liefde bekijken. Ik weet hoe ik het voor elkaar kan krijgen, maar tegelijkertijd worstel ik er nog elke dag mee.
In mijn hoofd
En ook als het gaat om schrijven – hier op Happy Mood Happy Food – blijft het een issue. Mijn overtuigingen schreeuwen af en toe zo hard dat het me niet lukt om te luisteren naar mijn intuïtie – het liefdevolle gevoel dat me altijd de juiste weg wijst. Ik zit teveel in mijn hoofd en laat me meeslepen door mijn eigen gedachten. En dan ben ik er ineens weer van overtuigd dat niemand zit te wachten op mij. En dat niemand het interessant vindt wat ik te melden heb. Zo gaat dat af en toe in mijn hoofd. Maar ik wil me niet meer alleen voelen. Ik wil mezelf niet meer in de weg staan bij mijn plannen en dromen. En daarom wil ik ook dit stukje Annemarie met jullie delen. Dit stuk heb ik maanden geleden al geschreven, maar durfde ik niet te delen. Met mijn nieuwe inzichten over schaamte en gewoon goed genoeg zijn kan ik niet anders dan het wél delen. En dat vind ik spannend, maar ik ben blij dat het eruit is.
PS Als je het leuk vindt om regelmatig een overzicht te ontvangen van alle nieuwe artikelen, stuur dan een berichtje naar annemarie@happymoodhappyfood.nl!
Weer prachtig ge- en omschreven weer deze blog Annemarie!
En er zit wel iemand op je te wachten hoor! Ik ! Vind je blog enorm leuk en leerzaam.
Herkenbaar ook, voel me ook soms alleen. Ben ook heel veel letterlijk alleen. Zit ook vaak “in mijn hoofd”. Soms zit ik zo in mijn gedachten vast dat ik er niet meer uitkomt. Ooit zei eens iemand tegen mij, wees eens een helikoptertje en ga eens van bovenaf bekijken wat je nou eigenlijk ziet. Ofwel, neem even afstand, wat zou je zeggen tegen een vriendin die in deze situatie zit? Makkelijker gezegd dan gedaan, absoluut. En de wijze woorden van mijn moeder: “Komt tijd, komt raad”. Vroeger begreep ik niks van die uitspraak, maar nu merk ik dat je soms, juist als je er niet mee bezig bent, ineens voelt dat de dingen samen vallen, dat je ineens tegen de juiste persoon aanloopt, of het juiste artikel, of wat dan ook, wat je verder helpt, waardoor je ineens weet: DIT is dus wat ik wil/of nodig heb, of vul maar in. En dan vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. Achteraf denk ik dan altijd weer : “Eigenlijk, heel diep van binnen, hoorde ik al een stemmetje die dat zei, maar ik was er nog niet aan toe om echt naar te luisteren”. Vaak weet je het toch stiekem al wel maar is er afstand (helikopter) of tijd voor nodig om bij je juiste gevoel te komen. Zeker als de uitkomst eigenlijk niet is wat je horen (eigenlijk voelen) is, duurt het vaak lang, moet “de helikopter” hoger en hoger om het aan jezelf toe te durven geven en dan begint het proces eigenlijk pas echt…hoe ga je met die uitkomst om? Zolang de helikopter nog boven je zweeft en de tijd nog niet daar is, zit je (ik tenminste!) jezelf in de weg. Ik wens je alle wijsheid toe, 1 voordeel heb jij in elk geval wel, je schrijft: “Ik weet hoe ik het voor elkaar moet krijgen (…maar worstel er nog elke dag mee). Dat is al een heel mooi begin en daarmee sta je al 1-0 voor! (op mij! in ieder geval) You go girl !