Ik denk dat we het allemaal wel eens meemaken. Dat de woorden van anderen ons meer raken dan we zouden willen. Dat we ons humeur (te) veel laten bepalen door de mensen om ons heen. Of dat we zelfs wakker liggen ’s nachts van opmerkingen die overdag gemaakt zijn. Laatst nog was ik erg verdrietig, omdat er iets, waar ik me enorm op verheugd had, anders liep dan ik had gehoopt. Ik merkte dat ik écht even down was en probeerde mezelf de tijd en ruimte te gunnen om ook daadwerkelijk dat verdriet toe te laten. Ik deelde de teleurstelling – die ik op dat moment voelde – met een kennis, en kreeg een ontzettend botte, lompe opmerking terug. Au. Ik voelde me nog verdrietiger. En nog meer teleurgesteld. En ik begon meteen te twijfelen aan mezelf. Ben ik dan inderdaad zo’n mietje? Zou ik niet wat harder mogen zijn af en toe? Ben ik te soft?

Je negatief of positief laten beïnvloeden

Gelukkig duurde het niet heel erg lang, voordat ik mezelf weer terug vond. Ben ik een mietje? NEE. Moet ik harder worden? NEE. Ben ik te soft? NEE. Moet ik door een opmerking van iemand anders gaan twijfelen aan mezelf? NO WAY! Hooguit kan ik voor mezelf proberen te achterhalen waarom iemands woorden me zo kunnen raken. Want ik weet dat dat niet nodig is. We bepalen immers zelf naar wie we wel en naar wie we niet luisteren. Als we naar opmerkingen luisteren die ons negatief beïnvloeden, dan trekken we onszelf vaak naar beneden. En wanneer we luisteren naar woorden die ons inspireren en positief beïnvloeden, dan zorgt dat juist voor een goed gevoel. Sinds ik me hiervan bewust ben, luister ik meer naar de mensen die me een goed gevoel geven. Uiteraard. Maar op het moment dat een opmerking me op een negatieve manier raakt, dan wil ik weten waarom dat zo is.

De zere plek zoeken

Als iemand me pijn doet, dan weet ik dat ik nog dingen kan leren. Wanneer ik 100% oké ben met wie ik ben, dan zou niets me meer raken. Dus als bepaalde woorden me een naar gevoel geven, dan weet ik dat nog kan groeien. Dat ik mezelf op bepaalde gebieden meer respect mag geven. Meer liefde mag geven. Dat ik dingen uit het verleden een plekje mag geven. Ik weet dat ik een mogelijkheid heb om mezelf te helen. In dit geval trok ik me terug met een schrijfblokje en een pen. En ik begon te schrijven. Ik schreef dat het oké was dat ik me verdrietig voelde. En dat het ook oké was dat ik aan mezelf ging twijfelen. En daarna schreef ik dat ik trots was op mezelf, omdat ik niet in het verdriet en de onzekerheid bleef hangen, maar op zoek ging naar de zere plek.

Een oude wond vinden

Ik probeerde te ontdekken wat precies hetgeen was wat me raakte. En ineens wist ik het. Natuurlijk! Ik voelde me niet gezien. En ik voelde me niet gehoord. Ik voelde me niet begrepen en ik voelde me niet geliefd. Ik zou gewoon heel erg graag mezelf willen zijn. Ongeacht hoe ik me voel. Ik wou geaccepteerd worden. Volledig geaccepteerd worden. Dus inclusief alle emoties. Of ik dit gevoel herken uit het verleden? Zeker! Ik heb me als kind vaak heel alleen gevoeld. Ik kom uit een relatief groot gezin, en mijn drie broers en zusje eisten de meeste aandacht op. Ik was een verlegen en gevoelig meisje en trok me vaak terug op mijn kamer. Het voelde vaak alsof ik ’te veel’ was. Er was weinig ruimte en aandacht voor mij. Ik voelde me vaak niet gezien en ik voelde me vaak niet gehoord. Met zijn botte, lompe opmerking had mijn kennis pijnlijk in deze oude wond geprikt.

Happiness is not the absence of problems. It’s the ability to deal with them.

Jezelf helen

En weet je, dat is prima. Uiteindelijk ben ik er zelfs oprecht (!) dankbaar voor dat ik op deze manier een kans krijg om die oude wond een stukje meer te helen. Nu duidelijk was wat me zo geraakt had en waar de pijn vandaan kwam, was de volgende logische vraag waar ik behoefte aan had. Op dat moment wilde ik heel graag waardering. Geaccepteerd worden. Ik wilde liefde voelen. En respect. En waar anders kun je deze dingen beter zoeken dan in jezelf? Want wie anders dan jijzelf weet beter wat je nodig hebt? Ik schreef mezelf een brief. Het was bijna een soort van liefdesbrief. Ik voelde zo sterk de drive om mezelf volledig te accepteren. En om mezelf vol liefde te stoppen. Om mezelf een trots gevoel te geven. Ik wilde de waardering in elke vezel van mijn lijf voelen. Gewoon, omdat ik dat verdien.
 

 
En dat is gelukt. Het is zó gaaf te ontdekken dat je je eigen gedachtes kunt sturen, en daarmee voor een groot deel dus ook je gevoelens. En daarmee dan natuurlijk ook nog je gedrag. Ik had ook in mijn verdriet kunnen blijven hangen – en een tijd geleden had ik dat ook zeker weten gedaan. Dan had ik verdrietig en teleurgesteld de dag afgesloten. Had ik waarschijnlijk geen beste nacht gehad. En was ik de dag erna met een rotgevoel uit bed gestapt. Hoe anders wordt het als je jezelf de tijd en ruimte gunt om te ontdekken wat het precies is dat je zo raakt, en om dat vervolgens te gebruiken om jezelf sterker te maken. Te groeien. Een stukje dichter te komen bij wie je werkelijk bent. Ik vind het gaaf. Je hebt echt alles in je om gelukkig te zijn. Mindset is everything.

Ik ben benieuwd: hoe lief ben jij voor jezelf? Hoe vaak zeg jij ‘ik hou van je’ tegen jezelf? En hoe ga jij ermee om als andere mensen zere plekken aanraken?

PS Als je het leuk vindt om regelmatig een overzicht te ontvangen van alle nieuwe artikelen, stuur dan een berichtje naar annemarie@happymoodhappyfood.nl!