Voor mijn gevoel ben ik deze en vorige week als een kip zonder kop rond aan het rennen. We hebben een behoorlijke lekkage, dus ik bel en ik regel. Elke keer als er weer iemand geweest is, probeer ik het ontstane slagveld weer enigszins op te ruimen. Ondertussen gaat onze vaatwasser ook nog stuk. Een dag later de televisie. En de oven hapert ook steeds meer. Sinds halverwege oktober sliep Aaron weer wat beter, maar dat is inmiddels weer verleden tijd. De nachten zijn kort of heel kort. Daarnaast hebben we net te horen gekregen dat Aaron wat meer begeleiding nodig heeft op sommige gebieden, dus ik plan intakes, ik regel verwijzingen en ik vul formulieren in. Maar het is allemaal wat teveel. Voor het eerst in anderhalf jaar valt Aaron terug. Van lekker in zijn vel en altijd vrolijk naar erg onrustig en niet weten wat hij met zichzelf aan moet. Ik cancel alle geplande afspraken maar weer. Door alle stress, emoties, gebroken nachten en door al het geregel is mijn energie laag. Ik vind het best heftig. Intensief. Het voelt als een storm die op dit moment door ons leven waait. Verder lezen →